Wat maakt een mens zoal mee als Baas van een Beest? Voor zover je echt je beest de baas bent, want ook daar bestaan zeer twijfelachtige situaties in..
Allereerst maken we natuurlijk mee dat Het Beest in ons leven komt, bewuste keuze of toeval, dat maakt niet uit, elk beest weet in no time het hart van zijn baas te veroveren. Dat is de periode waarin we nog verrukt toekijken hoe goed hij zijn bakje leeg eet, hoe snoezig zij haar witte vachtje schurkt tegen de donkerblauw fluwelen bank of hoe grappig die kanarie steeds maar harder gaat zingen als er meer mensen aan de praat zijn.
Daarna volgt de periode waarin we gemoedelijk en plezierig samenleven, beest en baas. We passen ons een beetje aan elkaar aan en genieten over en weer van elkaars gezelschap. En tenzij we een olifant, papegaai of schilpad hebben aangeschaft, zullen we ooit ook weer afscheid moeten nemen van ons geliefde beest. Het hoort erbij, maar het went nooit.Mijn dochters hebben in de loop van hun leventje op die manier veel geleerd van onze beesten. Over verantwoordelijkheid, over onvoorwaardelijke vriendschap en over afscheid nemen.
Na zo’n manmoedig doorstaan afscheid van een te klein geworden pony (of was het kind nou juist te groot geworden??) moest er natuurlijk gezocht worden naar een nieuwe vriend. We besloten dat we hem maar op de groei gingen kopen, een E-pony dus. Vol enthousiasme stortten de jongedames zich op het internet en ja hoor al snel hebben ze een o zo lief ogende donkerbruine gevonden “met een verhaal” die er weer helemaal bovenop is en nu verkocht mag worden aan een lief ponymeisje. De plaatsnaam die erbij staat , komt me niet meteen bekend voor en in de opwinding vergeten we om even te kijken hoe ver dat nou precies weg is…..
Eigenaresse Marie vertelt aan de telefoon dat zij ook wel eens onze kant op rijdt en dan is ze er met een uurtje toch wel. Vol goede moed haken we de trailer achter de auto en gaan op weg. Onderweg wordt het eerst schemerig, en we zijn er nog niet… Als we twee uur later aankomen in het donker blijkt de lieve E-pony aan het einde van een lang en smal pad langs het water te wonen. Met gemengde gevoelens rijd ik het pad op, hoe kom ik ooit terug??
De stal van de lieve E-pony lopen we later bijna voorbij. Dat komt omdat het heel misschien een lieve D-pony is maar zeker geen E. Om een lang verhaal kort te maken: nee wij zijn geen baas geworden van dit beest. En Marie deed nog zo haar best. De pony was gemeten ja! Op papier, uuhh nee. Zelf gemeten, met haar zelfgemaakte meetstok, vertelde ze trots. Geïnteresseerd lieten we haar dat nog een keer doen. De meetstok had nog het meest van de versierde staf van een medicijnman, er wapperden allerlei gekleurde stukjes katoen omheen. Maar zelfs daarmee redde ze de E-maat bij lange na niet. Verbaasd mompelde ze nog iets over de stenen waar de pony de vorige keer met meten op had gestaan, die waren de boosdoeners dan zeker.
We waren er nu toch en “ach dan maar een D, als-ie maar lief is”, dacht mijn dochter nog. Samen met Marie, die onderhand vertelde dat ze niet alleen verpestte paarden weer oplapte en een goed thuis gaf maar ook bange ruiters weer tot grote hoogten wist te coachen, zadelde ze op. Als de pony even snoof of een voet verzette, sprong Marie als door een wesp gestoken opzij “Wil je niet eerst even longeren??” vroeg ze terwijl de ze lijn al pakte. Neuh waarom, op zo’n lieve pony, het kind wilde er gewoon OP. De pony was toch iets minder goed opgelapt dan wij te horen hadden gekregen en wilde weinig tot niets. Akelig voorzichtig werd een zweepje aangereikt waarbij de lichaamstaal van Marie je het ergste deed vrezen over de te verwachten verrassingseffecten. We probeerden nog een proefperiode los te peuteren zodat we konden kijken of we de pony zelf wat rust en vertrouwen konden geven. Maar nee, zodra de termen ‘dierenarts’ en ‘instructrice’ voorbij kwamen, zette Marie de hakken in de sloot: proeftijd daar deed ze ineens niet meer aan.
Daarna hebben we nog veel beesten en bazen meegemaakt op onze zoektocht naar De Allerleukste. Van Groningen tot Noord-Brabant, van particulier tot gehaaide handelsstal die we later nog in een aflevering van Opgelicht voorbij zagen komen, we hebben alles wel zo’n beetje meegemaakt. Uiteindelijk vonden we natuurlijk heel dicht bij huis die allerleukste pony, maar we hadden ondertussen wel enorm veel geleerd over beesten en hun bazen. De trailer in- en uitparkeren heb ik er ook van geleerd, want bij de bewuste Marie waren we nog zo maar niet weg: in het stikkedonker kropen we achteruit, vlak langs de brede sloot terwijl Marie bemoedigend aanwijzingen schreeuwde. Maar ja, Marie was die avond niet bepaald betrouwbaar gebleken in haar uitspraken.Onderweg naar huis kreeg mijn dochter de slappe lach: het was ook eigenlijk wel komisch geweest om te zien hoe de vrouw die beweerde verreden paardjes weer op te knappen en bange ruiters weer vertrouwen te geven, zelf in haar hele houding en taalgebruik zoveel angst uitstraalde. Hoe komt iemand erbij om een D voor een E te willen laten doorgaan? Wat bezielt een mens om het zichzelf als baas en de desbetreffende beesten zo moeilijk te maken. Gelukkig voor de Beesten op deze wereld zijn er ook heel veel Bazen die het wel goed met hun maatjes voor hebben.
Marja Jonkers